zeynep murat'ın fotoğraf albümünde eski kız arkadaşlarının resmini görünce çılgına döner ve bir gürültü,patırtı...zeynep muratların evinden çıkar.olayın ertesi akşamı sahilde bir bankta otururlarken aralarında geçen diyalog
zeynep: akşam sizden öyle apar topar çıkınca annene ayıp oldu dimi?
murat: merak etme o da alışır!
zeynep: neye?
murat: senin patavatsızlıklarına!!!!
....(yine aynı konuşma)
murat: tamam kıskanırsın bunu anlıyorum ama bu hastalık boyutundaysa...
zeynep: kıskanmıyorum ben,korkuyorum.
murat: korkuyor musun? neden?
zeynep: korkuyorum birgün ben de eski bir hatıra olurum diye. fotoğraf albümlerinde kalmış eski...
murat: şşşş...
devam...
murat:sana bir özür borçluyum
zeynep:kabul edildi
murat:bak zeynep
zeynep:tamam uzatmayalım
murat:zeynep bak ben..
zeynep:göreve başladığım ilk günden beri.zeynep arkada dur, zeynep dikkatli ol,sakın bir hata yapma. bana güvenmiyorsun beni çıldırtan bu
murat:üzgün olduğumu biliyorsun
zeynep:karar makamı deilsin..tamam mı!!!
murat: minibüste bana attığın tokat varya fazlasnı hakettim çok daha fazlasını,seni hafife aldım eşeklik ettim kabul. bi daha olmayacak söz veriyorum
zeynep:emin misin...umarım